ΑΝ ΜΙΛΟΥΣΑΝΕ ΟΙ ΣΚΥΛΟΙ
Τα τελευταία 10.000 χρόνια, οι σκύλοι ζουν
κοντά στον άνθρωπο. Δεν μπορούν να μιλήσουν αλλά καταφέρνουν να επικοινωνούν
μαζί μας και καταλαβαίνουν τις επιθυμίες μας όμως το κατά πόσο, οι αντιδράσεις
τους είναι αυτές που πιστεύουμε, παραμένει μυστήριο.
Μια έρευνα του 2016, απέδειξε πως οι σκύλοι καταλαβαίνουν πρώτα τον τόνο της
φωνής και δευτερευόντως την λέξη και το νόημα της ,το ίδιο όσο και αν αυτό
ακούγεται περίεργο, συμβαίνει και στους ανθρώπους.
Ο εγκέφαλός μας αντιδρά πρώτα πρωτόγονα στον τόνο και μετα στο νόημα, οι
άνθρωποι το καταφέρνουν αυτό με το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου και οι
σκύλοι με το δεξί. Παρά τις τεράστιες ανομοιότητες μεταξύ μας, εμείς και οι
σκύλοι, μοιάζουμε αρκετά στον βαθύτερο τρόπο που επικοινωνούμε , ίσως επειδή
μοιραζόμαστε έναν κοινό πρόγονο πριν 100 εκατομμύρια χρόνια και ως είδη
ανήκουμε στα θηλαστικά.
Οι σκύλοι ωστόσο που επικοινωνούν μεταξύ τους, αρκετά γιατί είναι ζώα αγέλης
και το κάνουν γαυγίζοντας χωρίς να χρησιμοποιούν λέξεις αλλά μόνο τόνο και ήχο,
καταφέρνουν πολύ καλά να καταλαβαίνουν την δική μας γλώσσα που περιέχει και τα
δύο.
Μπορεί να μάθει ο σκύλος μου να λέει Hello;
Τα ταλαντούχα τετράποδα στα viral video του youtube που φαίνεται να
φωνάζουν «I love you» ή λέξεις όπως «hello» δεν καταλαβαίνουν τι λένε,
υποστηρίζουν οι ειδικοί. Τα «κόλπα» όμως αυτού του τύπου, δεν αποκαλύπτουν τις
πραγματικές δυνατότητες επικοινωνίας τους.
Υπάρχουν σκυλιά που εκπαιδεύονται και γνωρίζουν, εκατοντάδες ή και χιλιαδες
λέξεις σε εξαιρετικές περιπτώσεις : εντολές και ονομασίες αντικειμένων
όμως δυσκολεύονται να καταλάβουν τις πιο αφηρημένες έννοιες αν και πολλά είναι
ιδιαίτερα πρόθυμα να μιμηθούν τα αφεντικά τους, όταν κάνουν «εύκολους»
ήχους .
Οι σκύλοι όμως , δεν μπορούμε να ελπίζουμε πως κάποτε θα καταφέρουν να προφέρουν
λέξεις που ξέρουν όπως «μπάλα» , καθώς δεν χρησιμοποιούν τη φωνή τους , το
στόμα και τα χείλη όπως εμείς. Για να καταλάβετε πόσο δύσκολο είναι για έναν
σκύλο να μιλήσει προσπαθήστε να πείτε τη λέξη «κουτάβι» , χωρίς να
χρησιμοποιήσετε τα χείλη και τη γλώσσα σας .
Τι μας λένε ;
Οι σκύλοι υπολογίζετε πως έχουν 19 «εκφράσεις » με τις οποίες προσπαθούν να
επικοινωνήσουν ανάγκες όπως :Πεινάω (ήπιο γαύγισμα ενώ ο σκύλος κάθεται, μπορεί
να συνοδεύεται από κίνηση του ενός μπροστινού ποδιού στον αέρα) , χάιδεψε
με (γυρίζει ανάσκελα ) , βγάλε με βόλτα (κούνημα ουράς ενώ κοιτάζει την πόρτα )
, θέλω να παίξουμε (χαρούμενες κινήσεις ή σβούρες και κοφτό γρήγορο
χαρούμενο γαύγισμα).
Τι γίνεται με τα συναισθήματα;
Οι σκύλοι, σύμφωνα με τις έρευνες προτιμούν, σαφώς κάποιους ανθρώπους
όταν πρόκειται για ξένους και αρχίζουν να εμπιστεύονται αυτούς που συμπαθούν σε
μικρό χρονικό διάστημα, ακόμη και σε δέκα λεπτά , γεγονός που εξηγεί γιατί
σκύλοι που υιοθετούνται από νέο αφεντικό, μπορούν να δεθούν συναισθηματικά μαζί
του γρήγορα .Όσον αφορά τα υπόλοιπα συναισθήματα ή τις αντιδράσεις ,οι
επιστήμονες ξέρουν πως μερικά σκυλιά χασμουριούνται αν δουν έναν άνθρωπο, κατά
προτίμηση το αφεντικό τους να χασμουριέται, γεγονός που έχει ιδιαίτερο
ενδιαφέρον καθώς το μιμητικό χασμουρητό είναι συμπεριφορά που
παρατηρείται «αποκλειστικά» μεταξύ ανθρωποειδών.
Φιλοζωικές οργανώσεις: Μύθοι και πραγματικότητα
*Άρθρο του https://www.dogsvoice.gr
Κάνεις δεν μπορεί να μετρήσει με ασφάλεια πόσα αδέσποτα ζώα θα είχαν πεθάνει στην Ελλάδα αν δεν υπήρχαν ομάδες φιλόζωων πολιτών να επέμβουν και να τα περιθάλψουν. Έχει όμως παρατηρηθεί πολλές φορές ότι παρά το τεράστιο έργο που παράγεται καθημερινά, ομάδες εθελοντών αντιμετωπίζονται με τεράστια δυσπιστία και προκατάληψη στις κοινωνίες στις οποίες δραστηριοποιούνται.
Το Dogs' Voice συγκέντρωσε 5 μύθους για τις φιλοζωικές οργανώσεις στην Ελλάδα και πώς καταρρίπτονται από την πραγματικότητα:
Μύθος 1: Οι φιλοζωικές οργανώσεις έχουν σκοπό το κέρδος και τα μέλη τους κερδίζουν χρήματα από τους δήμους ή από δωρεές και δεν κάνουν τίποτα επί της ουσίας για τα αδέσποτα.
Πραγματικότητα: Τα έξοδα για να αναλάβει μια φιλοζωική ένα περιστατικό άρρωστου ζώου και πολλώ δε μάλλον τη φιλοξενία, σίτιση, περίθαλψη είναι αρκετά. Αν σκεφτεί κανείς ότι πολλές από τις οργανώσεις αυτές συντηρούν καταφύγια φροντίζοντας κατά μέσο όρο πάνω από 50 σκύλους καταλαβαίνουμε ότι οι οικονομικές ανάγκες είναι τεράστιες. Ακόμα λοιπόν και όταν υπάρχουν έσοδα για φιλοζωικές αυτά είναι απολύτως αναγκαία για να συνεχίσει το έργο της και σε καμία περίπτωση δεν επαρκούν για να φέρουν χρήματα στα μέλη της τα περισσότερα από τα οποία είναι μονίμως χρεωμένα σε κτηνιάτρους και πανσιόν.
Μύθος 2: Οι φιλοζωικές οργανώσεις επεμβαίνουν επιλεκτικά και ποτέ δεν μπορούν να αναλάβουν νέα περιστατικά.
Πραγματικότητα: Τα μέλη των οργανώσεων αυτών είναι εθελοντές συγκεκριμένου αριθμού που δίνουν προτεραιότητα σε περιστατικά που κανένας άλλος δεν πρόκειται να αναλάβει. Όταν κάποιος που δεν στείρωσε το ζώο του θέλει να βρει μια φιλοζωική να δώσει τα κουτάβια και παραπονείται γιατί καμία φιλοζωική δεν τα αναλαμβάνει είναι σαν να προκρίνει τη δική του ανευθυνότητα έναντι της περίθαλψης ενός άρρωστου ζώου που δεν έχει κανέναν άλλον.
Μύθος 3: Οι φιλόζωοι δεν έχουν άλλα ενδιαφέροντα στη ζωή τους και είναι υποχρεωμένοι εφόσον αγαπούν τα ζώα να τρέχουν ανά πάσα στιγμή.
Πραγματικότητα: Σε κάθε συλλογική προσπάθεια υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικό τρόπο ζωής και υποχρεώσεις. Όπως λοιπόν συμβαίνει παντού, έτσι και οι εθελοντές φιλοζωικών οργανώσεων έχουν τη ζωή τους και δεν είναι στην απόλυτη διάθεση κανενός για να τρέξουν οπουδήποτε. Το κάνουν γιατί έχουν αποφασίσει να στηρίξουν μια ομάδα να αλλάξει κάτι μικρό στην περιοχή τους. Δεν είναι εργαζόμενοι κανενός, υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα αλλά δυστυχώς τα περισσότερα δεν είναι στο χέρι τους.
Μύθος 4: Είναι πολύ αυστηροί για να δώσουν ένα σκύλο για υιοθεσία και σε τρελαίνουν μέχρι να υιοθετήσεις.
Πραγματικότητα: Κάποιοι είναι πράγματι πολύ αυστηροί, κάποιοι καθόλου. Σκεφτείτε όμως: Στις 5 υιοθεσίες, οι 2 σκύλοι θα γυρίσουν πίσω στη φιλοζωική γιατί οι νέοι κηδεμόνες το μετάνιωσαν ή κάτι απρόοπτο συνέβη και το 1 κουτάβι θα παρατηθεί κάπου αδέσποτο. Έχουν αντιμετωπίσει τόσους ανεύθυνους που ναι δικαιούνται να είναι λίγο αυστηροί καμιά φορά. Δεν θέλουν άλλωστε να τα ξεφορτωθούν αλλά να τους βρουν τις κατάλληλες οικογένειες. Να το θυμόμαστε αυτό.
Μύθος 5: Βλέπουν παντού εχθρούς και είναι γραφικοί επιτυγχάνοντας τελικά το να γίνουν αντιπαθείς.
Πραγματικότητα: Κανείς δεν μπορεί να συλλάβει τον βαθμό κακοποίησης ζώων στην Ελλάδα αν δεν έχει ασχοληθεί προσωπικά για να το μάθει. Τα μέλη φιλοζωικών οργανώσεων έχουν διαφορετικά αισθητήρια στην κακοποίηση ζώων και πολλές φορές δρουν προληπτικά γιατί γνωρίζουν ότι αν επιτρέψουν μια συμπεριφορά να παγιωθεί το πρόβλημα θα γίνει ανεξέλεγκτο.
Η φιλοζωική δράση χρειάζεται την υποστήριξη όλων μας, ΜΠΟΡΟΥΜΕ!
Πόση δύναμη έχει το βλέμμα ενός σκύλου και ποιο θαύμα μπορεί να πετύχει.
Η αμέλεια απέναντι στα ζώα συντροφιάς που ζουν στον δρόμο είναι χαρακτηριστικό αρκετών ανθρώπων.
Άνθρωποι που δεν τα γνώρισαν, και που απορούν στο άκουσμα: «ο σκύλος μας είναι μέλος της οικογενείας μας».
Δεν τα φοβούνται, ούτε τα αντιπαθούν. Δεν έχουν, όμως, και καμία ιδιαίτερη επιθυμία να αποκτήσουν οικειότητα μαζί τους.
Ωστόσο, η σκέψη ότι βρίσκονται στο δρόμο εξαιτίας κάποιου συνανθρώπου τους, ο οποίος τα εγκατέλειψε, τους στεναχωρεί.
Αλλά είναι μια σκέψη που προσπερνούν, όπως και το παρατημένο ζώο.
Τι μπορεί να συμβεί, όμως, όταν το βλέμμα ενός ταλαιπωρημένου ζώου καρφώνεται σε έναν άνθρωπο που κρύβει την ευαίσθητη πλευρά του εαυτού του;
Η θετική εκπαιδεύτρια σκύλων, Ελένη Κασπίρη, διηγείται την προσωπική εμπειρία της κυρίας Βασιλικής.
«Ποτέ δεν είχα σκύλο. Ούτε είχα ασχοληθεί με τα σκυλιά.
Ίσως, δεν μου δόθηκε και η ευκαιρία να βρεθώ κοντά τους. Ούτε, όμως, το επεδίωξα.
Δεν τα φοβόμουν, δεν τα αντιπαθούσα, αλλά μου ήταν αδιάφορα. Και δεν είχα καμία επιθυμία να τα γνωρίσω.
Γενικότερα, δεν θεωρούσα τον εαυτό μου ιδιαίτερα φιλόζωο.
Όταν πήγαινα σε σπίτια φίλων που είχαν σκύλους, και τους έβλεπα πάνω στους καναπέδες, στα κρεβάτια, δίπλα στο τραπέζι να τρώνε μαζί τους, και ήταν μες στα χάδια και στις αγκαλιές όλη την ώρα, ένιωθα λίγο περίεργα. Γιατί δεν ήμουν εξοικειωμένη με όλα αυτά.
Μου έλεγαν πως είναι μέλη της οικογένειας, και μου φαινόταν τόσο παράξενο αυτό…
Ο σκύλος; Ένα ζώο, μέλος της οικογένειάς τους;
Άγνωστα συναισθήματα για μένα. Παράξενες εικόνες.
Μου έλεγαν πως δεν έδωσα ποτέ την ευκαιρία στον εαυτό μου να τον γνωρίσω, κι αν το έκανα, θα ήταν πολύ εύκολο να τον αγαπήσω. Αλλά δεν μπήκα ποτέ σε αυτή τη διαδικασία. Δεν σκέφτηκα ποτέ να αποκτήσω σκύλο και να ζω μαζί του.
Από την άλλη, μπορεί να μου ήταν ξένα και αδιάφορα τα σκυλιά, αλλά όταν τα έβλεπα παρατημένα στους δρόμους, δεν μου άρεσε καθόλου.
Αντίθετα, με στεναχωρούσε. Αλλά μέχρι εκεί!
Δεν θεωρούσα πως μπορώ να κάνω κάτι γι΄αυτά. Έτσι, έκανα αυτό που κάνουν οι περισσότεροι: προσπερνούσα, γυρνούσα την πλάτη μου και συνέχιζα το δρόμο μου.
Ο χρόνος μου ήταν τόσο γεμάτος από τα προβλήματα και τις υποχρεώσεις μου… Κουβαλούσα τόσα άγχη… Πού να ασχοληθώ με τα προβλήματα των άλλων; Και, πολύ περισσότερο, με των ζώων. Ήταν ήσσονος σημασίας.
Είχα κλειστεί στον εαυτό μου και στον κόσμο μου. Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό, αλλά μου φαινόταν πολύ λογικό.
Πώς να ασχοληθείς με τα προβλήματα των άλλων, όταν έχεις τόσα δικά σου;
Στην τελική, έλεγα ότι υπάρχουν οι φιλοζωικές, οι δήμοι και κάποιοι πρόθυμοι εθελοντές που τα αγαπούν και μπορούν να ασχοληθούν μαζί τους. Γιατί πίστευα ότι τους περισσεύει ο χρόνος, το χρήμα, και, ίσως, δεν έχουν δικά τους προβλήματα, υποχρεώσεις.
Κάπως έτσι ένιωθα. Αυτά πίστευα. Και όλα ήταν καλά τακτοποιημένα στο μυαλό μου.
Μέχρι που, ένα πρωινό, πηγαίνοντας στη δουλειά μου, είχα μια «μετωπική» με το βλέμμα ενός αδέσποτου σκύλου.
Δεν περιφερόταν, όπως έβλεπα να κάνουν συνήθως.
Σκελετωμένος και ταλαιπωρημένος, έτρεμε ολόκληρος. Στάθηκε ακριβώς μπροστά μου. Και με κοίταξε μέσα στα μάτια.
Για μια στιγμή φοβήθηκα. Δε μπορούσα να ξέρω τις διαθέσεις του. Δεν ήξερα από σκυλιά.
Το βλέμμα του φαινόταν θλιμμένο. Και ήταν τόσο επίμονο… Σαν να ήθελε να μου πει κάτι…
Όχι, δεν ήταν επικίνδυνος. Μάλλον, βασανισμένος ήταν.
Και αυτό το βλέμμα με ακινητοποίησε. Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα πόδια μου από το έδαφος, ούτε και να πάρω τα μάτια μου από πάνω του.
Μου ήταν αδύνατο να του γυρίσω την πλάτη και να φύγω. Για πρώτη φορά στη ζωή μου…
Κι ενώ στεκόμουν σαν άγαλμα, αναποφάσιστη και ανήμπορη να αντιδράσω, εκείνος με πλησίασε αργά και κόλλησε τη μουσουδίτσα του πάνω στο πόδι μου.
Ζητιάνευε για λίγο φαγητό για να μπορέσει να κρατηθεί στη ζωή, ή ικέτευε για λίγη σημασία;
Δεν ξέρω…
Αυτό που με παραξένεψε πολύ, ήταν ότι ενώ κάποιοι άνθρωποι τον είχαν εγκαταλείψει, και ήταν η αιτία των δεινών του, εκείνος έδειχνε να έχει ακόμα εμπιστοσύνη σ΄αυτούς.
Ήταν κάτι πέρα από την ανθρώπινη και εγωιστική λογική μου.
Γιατί λογικό είναι, εάν κάποιος μας πειράξει, να αρχίσουμε να κρατάμε αποστάσεις. Και, φυσικά, παύουμε να τον εμπιστευόμαστε.
Εάν το δεις διαφορετικά, όμως, η συγχώρεση είναι εκείνη που μας λυτρώνει, όχι τα αρνητικά συναισθήματα.
Κι αυτό ήταν το πρώτο μάθημα που πήρα εκείνη τη μέρα. Και, μάλιστα, από ένα σκύλο…
Ξεκάρφωσα, λοιπόν, τα πόδια μου από το έδαφος και έκανα κάτι που ήταν για μένα, μέχρι χθες, πολύ μακρινό και αδιάφορο.
Πήγα να του αγοράσω φαγητό και νερό.
Σκέφτηκα πως ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω. Γι΄αυτόν, όμως, ίσως ήταν πολύ…
Γύρισα γρήγορα, και ήταν εκεί, στο ίδιο σημείο.
Όταν με είδε, άρχισε να μου κουνά την ουρά του.
Του έδωσα το φαγητό, κι άρχισε να τρώει με τόση λαιμαργία, που καταλάβαινες πως ήταν μέρες νηστικός.
Αφού χόρτασε και ήπιε νερό, σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε πάλι.
Τότε, είδα ένα βλέμμα αλλιώτικο. Ένα βλέμμα πιο φωτεινό.
Από χαρά και ευγνωμοσύνη;
Δεν ξέρω… Ίσως…
Του αρκούσε λίγο φαγητό και νερό, και κάποιος να τον νοιαστεί για να γίνει χαρούμενος.
Σε αντίθεση με εμάς, που ό,τι κι αν έχουμε, θέλουμε όλο και περισσότερα, και δεν είμαστε ικανοποιημένοι με τίποτα!
Κι αυτό, ήταν το δεύτερο μάθημα που πήρα απ΄ αυτόν εκείνη τη μέρα.
Δεν ξεκολλούσε από κοντά μου. Με κοιτούσε και κουνούσε συνεχώς την ουρά του.
Κάτι προσπαθούσε να μου πει;
Ίσως, «ευχαριστώ»; Δεν ξέρω. Δεν ήξερα από σκυλιά και τον τρόπο επικοινωνίας τους.
Μα, το παράξενο είναι, πως ένιωσα κι εγώ μια πρωτόγνωρη χαρά. Με μια τόσο απλή κίνηση που έκανα -και όχι μεγάλης σημασίας, μέχρι χθες-έγινε τόσο χαρούμενος!
Τότε, αναρωτήθηκα: «ποιος πρέπει να πει «ευχαριστώ» στον άλλον;».
Όμως η ώρα είχε περάσει. Είχα αργήσει πολύ στη δουλειά μου. Έπρεπε να φύγω, τρέχοντας.
Άρχισα να περπατάω, όμως σαν κάτι να με κρατούσε πίσω…
Στα πέντε βήματα, γύρισα και τον κοίταξα.
Και είδα ένα βλέμμα γεμάτο απορία και παράπονο, σα να μου λέει: «Πού πας; Δεν έχω κανέναν στον κόσμο, μη μ΄ αφήσεις κι εσύ…».
Και τότε άρχισα να καταλαβαίνω, να συνειδητοποιώ, μια όχι τόσο σημαντική -και, μάλλον, αδιάφορη για μένα- αλήθεια: πως η χαρά, η λύπη, ο πόνος, το παράπονο, η δίψα για ζωή, δεν είναι «προνόμια» μόνο των ανθρώπων.
Πως τα σκυλιά, μπορεί να είναι ζώα, μα δεν είναι κατώτερης αξίας τα όσα νιώθουν.
Όλα γίνονταν τόσο γρήγορα, που δεν προλάβαινα να καταλάβω τι μου συνέβαινε.
Πώς βρέθηκα αυτό το πρωινό στη μέση του δρόμου, να έχω «κολλήσει» στο βλέμμα ενός αδέσποτου σκύλου;
Εγώ, που τα είχα όλα τακτοποιημένα μέσα στο μυαλό μου, και ήταν ξεκάθαρα: δεν θέλω πολλά – πολλά με τα σκυλιά, και η επαφή μαζί τους δεν είναι το καλύτερό μου.
Τι με κρατούσε και δεν του γύριζα την πλάτη να φύγω, όπως έκανα κάθε φορά;
Πού πήγαν όλες οι θεωρίες, τα θέλω και τα πιστεύω μου; Αρκούσε το βλέμμα του για να αρχίσουν να αλλάζουν όλα ξαφνικά;
Κι αυτός, γιατί είχε επιλέξει να σταθεί μπροστά σε μένα και να με κοιτάξει έτσι; Ο δρόμος ήταν γεμάτος περαστικούς.
Και τι ακριβώς ήθελε; Μήπως να του αλλάξω τη ζωή; Μα, εγώ ήμουν ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος…
Ή, μήπως, είχε έρθει η στιγμή να δω αλήθειες που αρνιόμουν να δω και να ανακαλύψω πτυχές του εαυτού μου που δεν ήξερα πως υπάρχουν;
Λες και κάποιος είχε συνωμοτήσει για τούτη τη συνάντηση…
Αυτό που ξέρω, είναι πως, χωρίς καλά – καλά να το καταλάβω, άκουσα τον εαυτό μου να του λέει: «Έλα….» Και ήταν σα να άνοιξε ένα παράθυρο στην ψυχή μου.
Ήρθε, τρέχοντας, κοντά μου. Και τότε έκανα κάτι, επίσης αδιανόητο μέχρι εκείνη τη στιγμή για μένα. Άπλωσα διστακτικά το χέρι μου και τον χάιδεψα!
Εκείνος ξάπλωσε κάτω. Γύρισε την κοιλίτσα του και αφέθηκε στα χάδια μου, με το βλέμμα του πάντα καρφωμένο σε μένα. Αλλά ήταν πιο ήρεμο, πια.
Και ήταν τόσο «φλύαρο» το βλέμμα του. Σου μαρτυρούσε όσα ένιωθε την κάθε στιγμή. Και μου είχε μιλήσει από την αρχή μέσα μου.
Κι αυτή η επαφή που είχα για πρώτη φορά στη ζωή μου, όπως και το βλέμμα του, ήταν σαν το «μαγικό ραβδί» που θα με μεταμόρφωνε.
Τηλεφώνησα στη δουλειά μου. Είπα πως κάτι μου έτυχε και δεν θα πάω.
Τον πήρα και φύγαμε μαζί για το σπίτι.
Στον Απόλλωνα -έτσι τον ονόμασα- χρωστάω τον εξελιγμένο εαυτό μου.
Για χρόνια βολεμένη στον μίζερο κόσμο μου και στον κοντόφθαλμο και εγωιστή εαυτό μου, με κλειστή την ψυχή μου, ζούσα στη δική μου πραγματικότητα. Και νόμιζα πως όλα ήταν καλώς καμωμένα.
Εκείνος με βοήθησε να ανακαλύψω τόσα όμορφα συναισθήματα που έκρυβα μέσα μου, και φοβόμουν να τα εξωτερικεύσω.
Να δω μια άλλη οπτική της ζωής, η οποία με έφερε πρώτα πιο κοντά σε μένα κι έπειτα στα σκυλιά και στα ζώα.
Κατάλαβα, επιτέλους, πως και τα σκυλιά έχουν ανάγκες, όπως κι εμείς. Κάτι που μέχρι χθες δεν με ενδιέφερε.
Ότι έχουν δικαίωμα σε μια όμορφη και καλή ζωή, όπως όλοι μας.
Κάτι που δεν με αφορούσε.
Αλλά, κυρίως, κατάλαβα ότι έχουν αισθήματα, πιο μεγαλειώδη από τα δικά μας.
Κάτι που δεν γνώριζα και με συγκίνησε βαθιά.
Συνειδητοποίησα πόση δύναμη έχουμε εμείς οι άνθρωποι απέναντι στα ζώα, καθώς η ζωή τους βρίσκεται στα χέρια μας.
Κι αυτή η δύναμη, μας κάνει να νιώθουμε «ανώτεροι» και σπουδαίοι.
Αλλά είναι ανελέητη και άχρηστη, όταν τη χρησιμοποιούμε για να τα βλάψουμε, και ψεύτικη και χάρτινη, όταν μας κάνει ψυχρούς και αδιάφορους μπροστά τους.
Η μεγάλη, αληθινή δύναμη είναι εκείνη που σε κάνει να μπορείς να ανοίγεις την καρδιά σου.
Αυτό που κάνουν όσοι βοηθούν ζώα. Και δεν ξέρω, αν έχουν περίσσευμα χρόνου και χρήματος, όπως ανόητα πίστευα μέχρι χθες, έχουν όμως, σίγουρα, περίσσευμα αυτής της δύναμης. Και τους σέβομαι γι΄αυτό.
Ευχαριστώ τον Απόλλωνα για τα μαθήματα ζωής που μου έδωσε χωρίς κανέναν κόπο και με τόση σοφία: να ψάχνω την ουσία και τη χαρά στα μικρά καθημερινά της ζωής. Και να μην κρατάω κακία σε όσους με πείραξαν. Γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή.
Τον ευχαριστώ, που με βοήθησε να νιώσω την ικανοποίηση και τη χαρά της προσφοράς.
Θα τον ευγνωμονώ σε όλη μου τη ζωή, που με ξύπνησε και φώτισε ένα κομμάτι της ψυχής μου. Που με έκανε να θέλω και να προσπαθώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος.
Αν αύριο βρεθεί μπροστά σας ένας αδέσποτος σκύλος, μην του γυρίσετε αμέσως την πλάτη.
Ίσως, έτσι, να γυρίζετε την πλάτη σε έναν καλύτερο εαυτό και σε μια καρδιά πιο γεμάτη.
Τι να κάνετε;
Απλά, σταθείτε στο βλέμμα του…
Αυτό είναι αρκετό. Όλα τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους…»
